Jeśli chodzi o obecnie obowiązujący międzynarodowy porządek walutowy, to każdy kraj ma prawo wyboru kursu walutowego. Wyróżnia się dwa rodzaje rynkowego kursu walutowego:

• Kurs stały – wymaga on nieustannej interwencji banku centralnego na rynku walutowym. W sytuacji, gdy waluta krajowa zwiększa swoją siłę nabywczą, bank centralny zmuszony jest do kupowania walut zagranicznych właśnie za walutę krajową. System stałego kursu walutowego polega na tym, że waluta jednego kraju jest powiązana w ciągłej relacji z walutą innego kraju (w którym bank centralny zobowiązuje się do do wymiany walut zgodnie z przyjętym stałym kursem). Taka interwencja dokonywana przez bank centralny często powoduje wahania ilości krążącego pieniądza i tym samym szkodzi stabilności finansowej. Z kolei zaletą tego rodzaju kursu walutowego jest to, że wpływa na poprawność rachunku ekonomicznego oraz decyzje podejmowane przez eksporterów i importerów.

• Kurs płynny – kształtuje się on poprzez równoważenie się popytu i podaży na waluty. Ten rodzaj kursu walutowego opiera się przede wszystkim na swobodnych wahaniach na rynku walutowym. Zaletą kursu płynnego jest to, że gospodarka kraju jest w pewnym sensie izolowana od wpływu czynników zewnętrznych. Z kolei minusem jest wzrost ryzyka eksporterów i importerów.

Prościej mówiąc, przy kursie stałym, bank centralny próbuje utrzymać stały kurs waluty i robi to przez skupowanie lub sprzedawanie odpowiednich walut. Tym samym robiąc to, wprowadza na rynek (albo usuwa z niego) duże ilości pieniędzy wtedy, gdy jakieś czynniki zmieniają rynek walut, a nie wtedy, gdy potrzebuje tego sama gospodarka. Takie czynniki dla gospodarki są warunkami zewnętrznymi. Z kolei w systemie kursów płynnych, bank centralny wprowadza pieniądze tylko wtedy, gdy uzna, że gospodarka tego potrzebuje i nie zwraca już uwagi na czynniki zewnętrzne związane z kursami walut.